In beeld
The United Nations Millennium Declaration
Problemen
Perspectieven
In beeld
Door het verbouwen van mais op dezelfde akkers, raken die uitgeput en wordt de opbrengst minder
Wisselteelt is noodzaak. Dat is ook van belang voor de voedseldiversiteit en als marktproduct
Het moeizaam en van ver halen van water om het maisveld te bevloeien, is één van de redenen om te migreren
Irrigeren met een solar-pomp
Eén hut per gezin. Samen met andere familieleden een huishouden
Huisje met een dak van golfplaten. Nu zonder muizen
Een bedrijventerrein zonder innovatie
Er is toekomst bij het maken van kleding. Maar ook voor muskietennetten
In 2006 werd Mwandama als Millenium Village geimplementeerd
Ter zake
The United Nations Millennium Declaration
In 2000 werd de United Nations Millennium Declaration ondertekend door regeringsvertegenwoordigers van 189 landen dat was bedoeld om gezamenlijk de wereldwijde armoede uit te bannen.
De zogenaamde millenniumdoelstellingen waren onderverdeeld in acht concrete plannen die in principe in 2015 moesten zijn behaald. Deze hadden betrekking op armoede, onderwijs, kinder- en moedersterfte, gezondheidszorg, milieu en de positie van vrouwen. Het achtste doel ging over mondiale inspanningen om deze doelen te bereiken, zoals meer ontwikkelingshulp en een eerlijker wereldwijd handelssysteem. (zie: https://nl.wikipedia.org/wiki/Millenniumdoelstellingen)
Voor dat project werd in 2002 de getalenteerde ontwikkelingseconoom Jeffrey Sachs aangetrokken als speciaal adviseur van VN-Secretaris-Generaal Kofi Annan. Vanuit de gedachte dat er een directe relatie bestond tussen armoede en de internationale veiligheid, waarin ziekte, honger en wrok een voedingsbodem is voor terrorisme, werden de doelstellingen nader uitgewerkt. De bedoeling was dat de westerse wereld meer betrokken moest investeren om de wereldwijde armoede te bestrijden en anders moest gaan kijken naar ontwikkelingshulp. Niet jaar in jaar uit steeds met kleine beetjes, maar gedurende een bepaalde periode flink bijdragen om de derdewereldlanden economisch schuldenvrij te maken zodat die konden investeren in hun eigen ontwikkeling.
Volgens Sachs was het bereiken van een redelijke en betaalbare oplossing om als derdewereldland uit de armoede te geraken geen probleem, maar meer het menselijk onvermogen om wereldwijd tot samenwerking te komen dat nodig was voor het invoeren van oplossingen. Op zijn bestseller “The end of poverty” uit 2005 bestond veel kritiek. Niet alleen over zijn denkwijze, zijn klinische methode van aanpak, maar ook over zijn persoon. (Nina Munk, The idealist, Jeffrey Sachs and the quest to end the poverty).
Om een begin te maken begon Sachs energiek door op lezingen en bijeenkomsten steun te vragen voor zijn eigen Millenium Villages Project. Er was berekend dat $120 per bewoner nodig was om een plattelandsdorp vrij van honger te krijgen met toegang tot een goede gezondheidszorg en mogelijkheden om zich als dorp zelfstandig te ontwikkelen. Nadat door particuliere donaties $200.000.000 bijeen was gebracht, kon een begin worden gemaakt met zijn eerste project in Sauri (Kenia). In Malawi werden in 2006 Mwandama en Gumulira als Millenium Village gerealiseerd.
Bij de implementatie van de projecten bleken de plaatselijke problemen enorm. Niet in de laatste plaats als gevolg van de behoudende dorpsbewoners en de confrontatie met moderne technologieën, zodat niet alles bereikt kon worden zoals was voorgenomen. Ook door corruptie, zelfzucht en tegenwerking.
In 2015 werd het omvangrijke project van de Verenigde Naties beëindigd en geëvalueerd, zie (https://www.thelancet.com/journals/langlo/article/PIIS2214-109X(18)30065-2/fulltext). Het hedendaags effect van het Milleniumproject in Mwandama is samengevat in http://mv-aid.org/mv/mwandama.html.
Problemen
Malawi’s probleem is niet perse een vraagstuk van Malawi zelf, maar van diegenen die met alle goede bedoelingen van dien denken de problemen op te kunnen lossen zoals landbouwexperts, adviseurs, beleidsmakers en wetenschappers. Hun duur betaalde adviezen zijn bijna in alle gevallen afkomstig uit zorgvuldig geredigeerde wetenschappelijke boeken en studies. Deze adviezen bouwen voort op wetenschappelijke inzichten, maar niet op wat er gaande is in de dorpen en op de velden. Daarenboven ontbreekt het aan visie, initiatieven en overtuigingskracht bij de overheid en dáár ligt het probleem. De oplossingen die ‘van onderaf’ worden aangedragen en in de meeste gevallen al jarenlang in de praktijk worden toegepast, worden niet opgepakt. Na de zoveelste publicatie wordt weer overgegaan tot de orde van de dag en op het platteland gaat het leven onveranderd verder.
Het subsidiëren van de landbouw, het bekostigen van het onderwijs en de gezondheidszorg hebben in Malawi, zoals aangetoond, verlammende effecten op de overheidsuitgaven.
Omdat meer dan de helft van de bevolking van Malawi jonger is dan 20 jaar veroorzaakt ook de demografische bevolkingsgroei in Malawi aanzienlijke uitdagingen. Het lijkt vanzelfsprekend om daarom vooral in te zetten op gezinsplanning, echter het hebben van kinderen is voor vrouwen een status en is ook van belang als oudedagsreserve. Om die reden is dat onderwerp dan ook onbespreekbaar ondanks de chronische voedselschaarste.
Tegen die achtergrond bestaat wrevel dat het grote aanbod van arbeid door de inefficiënte regering onbenut wordt gelaten. Het ontbreekt jonge mensen in het land immers niet aan talent of ambitie, maar aan opleiding, middelen en kansen. Voor veel jonge Malawiërs bestaat ontegenzeggelijk de vurige hoop om in gezondheid en met voldoende eten aan de apathische armoede te ontsnappen. Er bestaan kansen in de bouw, kleinschalige industrie en bij het moderniseren van de regenafhankelijke landbouw. Die kansen worden niet benut omdat vakopleidingen minimaal zijn en markten ontbreken. Ook blijven mogelijkheden liggen voor een industriële ontwikkeling met een focus op het produceren van halffabricaten die vanwege de lage lonen geschikt zijn voor de export. Mede door gebrek aan kapitaal kan van de waterhoofdige regering en de talrijke adviesorganen door het ontbreken van structuur geen initiatieven worden verwacht. Ondertussen wordt nauwelijks geïnvesteerd in de economie en menselijk kapitaal voor groei en het diversifiëren van de landbouw, de industrie, de mijnbouw, gezondheid, transport, milieu en energie. De keerzijde is dat door honger, werkeloosheid en door gebrek aan perspectieven ondertussen een futloze samenleving is ontstaan.
Perspectieven
Op deze webpagina is de bestaande situatie in beeld en woord samengevat. Hierna, onder de doorverwijsknop ‘Perspectieven’, wordt vrijblijvend ingegaan op een regionaal andere samenleving met vooruitzichten en vrij van honger.